Speeltuinen spelen een belangrijke rol bij de ontwikkeling van kinderen. Immers in een speeltuin worden grenzen verlegd, samen gewerkt en samen gespeeld, verbindingen gemaakt tussen de hersenhelften, het zelfvertrouwen krijgt een boost, leer je voor jezelf opkomen, moet je problemen oplossen en ga zo maar door.
Er is 1 factor die deze ontwikkeling vaak in de weg staat. Welke factor dat is? De volwassene…. “Pas je op?!” “Niet te hoog gaan hoor?!” “Doe dat maar niet, veel te gevaarlijk.”
Tja, de volwassene geeft goedbedoeld erg veel adviezen. We willen graag het beste voor ons kind en leren met vallen en opstaan is geen probleem, als het maar niet echt vallen en opstaan is, want die valpartijen in speeltuinen, die hebben we liever niet. Maar is deze angst wel terecht? Gebeuren er echt dagelijks zoveel ongelukken in speeltuinen? Als je eerlijk bent naar jezelf toe, dan is het antwoord nee. Toch geven we al deze adviezen en is het wel erg moeilijk om onze mond te houden. Zullen we met z’n allen eens proberen om toch die mond te houden?
In Londen oost hebben ze een oplossing voor dit probleem gevonden. Een grote “onveilige” kinderspeeltuin met een groot hek eromheen. Ouders zijn niet welkom en kinderen kunnen er zelf niet weglopen. Een lol dat de kinderen hebben in deze speeltuin speciaal voor hun ontworpen. Het mooiste van dit alles is dat de kinderen er socialer van worden en het probleemoplossend vermogen neemt ook nog eens toe. Het probleemoplossend vermogen waar ze als volwassene zoveel aan hebben.
De grote vraag is dan ook of wij ook zo’n speeltuin nodig hebben of dat we gewoon zelf kunnen proberen om onze adviezen voor ons te houden. Daarnaast kun je het gewoon ook relativeren. Hoe erg is het nou echt als ze vallen en eventueel naar de eerste hulp moeten? Wat een leerproces en lol is daar aan vooraf gegaan en dat bezoekje zijn ze zo weer vergeten…
