Steeds vaker merk ik om mij heen dat de jeugd en jong volwassenen niet meer gewend zijn om nee te horen. Er volgen dan hele discussies op de stageplek of werkvloer en de sfeer wordt er niet beter op. De collega’s of begeleiders zijn bezig met het oplossen van dit probleem i.p.v. het begeleiden of inwerken. Dat is toch zonde van de tijd?!
Zou het zo kunnen zijn dat zij van jongs af aan te weinig nee hebben gehoord? Vaak hoor ik namelijk dat de kinderen een grote vriend van de ouder zijn. “Jij bent mijn grote vriend he?!” Tja en met vrienden overleg je alles en die wil je ook graag tevreden en te vriend houden dus geef je wat vaker toe. Je stelt dus ook minder grenzen omdat je graag wil dat hij tevreden is en lekker zijn gang kan gaan. Je bent immers vrienden en je staat niet boven hem, maar ernaast. Tja.. als hij een keer ergens geen zin in heeft, dan hoeft dat ook niet. Hij is ook wel een beetje moe, hij heeft zo goed geluisterd of hij was ook zo lief. Dat is natuurlijk dan ook weer allemaal gemakkelijk, want ruzies zijn er amper. Die goede sfeer is toch wel erg fijn in huis.
Zou het zo kunnen zijn dat zij van jongs af aan hebben gemerkt dat ouders hun ‘nee’ toch vaak in een ‘ja’ veranderd hebben? Je hebt nee gezegd, maar vervolgens trekt je peuterpuber toch een mond open en zet het op een schreeuwen. “Wat zullen de buren wel denken?!” of “Wat denken de mensen in de supermarkt wel niet?!” Je geeft je kind dus maar snel toch zijn zin en er is weer een grens verlegd. Iedereen heeft vast wel eens meegemaakt dat een kind geen snoepjes of een toetje mag kiezen in de supermarkt. Wat doe je dan? Geef je hem zijn zin of laat je hem boos op de grond liggen en stap je er over heen?
Zou het zo kunnen zijn dat zij van jongs af aan vaak hun zin hebben gekregen omdat de ouders het (ineens) erg druk of stress hebben? Je beseft je dus dat je niet meer alle tijd aan je kind kunt besteden en geeft het maar wat vaker zijn zin. “Tja, hij is zo vaak alleen” of “Hij moet zich altijd zelf vermaken en dat doet hij zo goed” Je voelt je schuldig en doet de nodige dingen in huis om maar een goede basis te hebben en dan schiet die persoonlijke aandacht er wel eens bij in.
Zou het zo kunnen zijn dat je vaak te streng bent geweest en je kind vaak in opstand moest komen omdat het niet eerlijk was? Dat hij het gewend is om tegen een ‘nee’ in te gaan?
Natuurlijk is het niet erg om een keer van een ‘nee’ een ‘ja’ te maken. Soms besef je je namelijk dat het ook niet helemaal eerlijk is wat je hebt gezegd. Verwoord dan wel even waarom je het verandert. Houd alleen wel in je achterhoofd dat kinderen bewust uitproberen en de grenzen opzoeken omdat ze dit gewoonweg nodig hebben. Ze vragen jou dus om die grenzen duidelijk aan te geven. Je bent dus niet vervelend, maar juist goed bezig.
Wees je dus eens bewust van jou ‘nee’. Blijft het vaak een ‘nee’ of wordt het toch te vaak een ‘ja’. Als je je dat beseft, kun je er altijd nog mee aan de slag gaan. Het is nooit te laat. En je kind? Die is er zelfs blij mee (ook al kan het de eerste week even moeilijk zijn, toch doorzetten).Duidelijkheid richting je kind zorgt voor veiligheid en daar hebben kinderen recht op.
